Dit is waar uw tekst begint. U kunt hier klikken en beginnen met typen. Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium totam rem aperiam eaque ipsa quae ab illo inventore veritatis et quasi.

Ea commodi consequatur quis autem vel eum iure reprehenderit qui in ea voluptate velit esse quam nihil molestiae consequatur vel illum qui dolorem eum fugiat quo voluptas nulla.

Het bestaat dus echt... Die samenwoonkilo's. Niet alleen Matthew is enkele kilootjes rijker, ik helaas ook. En wat doe je eraan? dieeten? meer sporten? minder eten?

Ik ben begonnen met Aquazumba, twee keer per week samen met een goede vriendin, in 'de Kimpel' in Bilzen.  We houden dat nu toch ook al een paar weken vol. Nu dat is natuurlijk niet super intensief. Maar het is twee keer per week bewegen op een heel erg leuke manier, en nu dat ik niet meer samenwerk met Goele, is dit de uitgelezen kans om elkaar toch regelmatig te zien. 

Maar zoals ik al zei is het niet de meest intensieve sport, dus moest ik nog op zoek naar iets extra! 

Gezond eten... Maar ik hou zo erg van eten, een simpele boterham, maar MET goede boter, op woensdagmiddag een frietje MET mayonaise, een ijsje MET chocoladesaus EN slagroom... Het is zo moeilijk om dat op te geven.

Ik ben nog nooit zo blij geweest met deze keuze, ik koos ervoor om geleidelijk aan bruin te worden. Het ruikt lekker naar abrikoosjes, het maakt geen vlekken en je ziet echt je huid geleidelijk aan bruiner worden! En dat voor vier euro, zalig gewoon.

I'm in LOVE ♥

Al sinds mijn derde middelbaar is ze daar... Mijn beste vriendin. Sindsdien moet ik niets meer alleen doen, samen shoppen want zij kent mijn maten beter dan ik en andersom, samen gaan uiteten want we weten wat de ander ook wilt zodat we kunnen wisselen, op school laten ze standaard twee stoelen vrij omdat wij ALTIJD bij elkaar zitten, aan zee hebben we onze beachbar waar we elk jaar een paar liter sangria drinken op het strand en na een paar uur weer naar huis keren zo rood als een kreeft, ze kent elke jongen die mijn hart ooit brak, het verplichte vrijwilligerswerk voor school deden we samen, mijn mama noemt haar haar tweede dochter, ik ga zomaar de frigo of snoepkast in bij haar thuis want het voelt een beetje zoals mijn thuis, in de zomer gaan we niet naar de film omdat ik weet dat ze dat geldverspilling vindt, zelfs op stap is ze steeds mijn vaste danspartner, na al onze drankjes krijgen we dan een huilbui en vertellen we elkaar hoeveel we van elkaar houden, vanzelfsprekend liggen we bij elkaar op de kamer tijdens schooluitjes, ik weet hoe ze haar echt voelt als ze die grote mond van haar weer eens opentrekt om andere net verder weg te duwen, bij de les frans stond het vast dat ik de moeilijke stukken voor mijn  rekening nam, haar mama geeft extra boterhammen mee voor mij omdat ze weet dat ik van 'Nederlands' brood hou, zij is niet alleen mijn beste vriendin, maar ook mijn zus, mijn mama op sommige momenten, en soms zelf mijn gezond verstand,...

En nu op 5 september scheiden onze wegen voor de eerste keer sinds jaren en ik heb nog nooit zo'n doodsangsten uitgestaan. Mijn leven zonder haar was niet zo rooskleurig, (lees verhaal 1) & ik heb zo'n schrik dat ik het dagelijkse leven zonder haar niet kan. Op 5 september zal zij haar eerste schooldag hebben in een nieuwe school en ik zal hopelijk voor de deur van mijn nieuw werk staan ... Ergens heb ik schrik dat onze vriendschap niet stand zal houden, want nu zien we elkaar niet meer 'verplicht' dagelijks. Nu zullen we zelf moeite moeten doen om ons contact te onderhouden... Waarom ik daar bang voor heb bij zo'n hechte vriendschap? Wij zijn beide zo verschillend opgegroeid: zij de eeuwige losbol en ik meer op zoek naar standvastigheid waardoor we niet meer dezelfde vriendengroep hebben.

Gelukkig weet ik dat ze altijd maar 1 telefoontje van me verwijderd zal zijn, ookal groeien we uit elkaar.

12/08/2016 1u22

Nooit had ik gedacht terecht te komen op de weide van Rock Werchter. Toch kocht ik op 7 maart tickets, toch was het een fantastische ervaring.

Mijn grootste avontuur tot dusver! Een wilde busrit van het station in Leuven bracht ons naar de weide, na al dat geschud door de bus volgde een stevige wandeling van anderhalve kilometer. Toen wist ik het nog niet maar hier nam ik mijn laatste teugen frisse lucht. Eens op de weide aangekomen waren de aroma's zeer gevarieerd: van zeelucht (door het zand, dat ze haalde aan zee), stinkadems, zware aftershaves, wietjes, sterke armgeurtjes tot de geur van bier. 

Maar niets van dit alles kon me voorbereiden op de rest van de dag. Een eerste verkenning van de weide waar we petjes kregen, badges van onszelf lieten maken bij Proximus, tandenborstels van Randstad kregen en noem maar op!

Er waren overdreven veel eetstandjes van steakrestaurants tot smoothies alles wat je maagje begeerde. Tuurlijk namen we ook de tijd om van van alles en nog wat een hapje te nemen. Er was zelfs een shoediscount, ja je hoort het goed!

Met een -te- goed gevulde maag zochten we een plaatsje in de gietende regen voor de mainstage. De vorige groep had net gedaan en toen begon het wachten op hetgeen waar Matthew al maanden op wachtte: Rammstein!

De zeurende pijn aan mijn voeten begon serieus door te wegen toen de leden van The Offspring het podium opkwamen. Als klein (1m69) meisje tussen al die grote zwetende en stinkende mensen staan was een hel. Zeker toen ik midden in een moshpit terecht kwam. Ik werd naar alle kanten gesleurd en geduwd. Verschrikkelijk maar toch een nieuwe ervaring die ik nooit zal vergeten. Gelukkig hield het ondertussen op met regenen en terwijl de leden afscheid namen konden we eindelijk beginnen aftellen om naar te huis gaan. ( Ja zo leuk vond ik het nog op dat moment).

MAAR TOEN BEGON HET....

Na het optreden van the offspring viel er een enorm doek over het podium. We hoorden veel rumoer achter het doek. Ik voelde de spanning om me heen groeien en groeien. Ik was echt heel erg nieuwsgierig, ondanks mijn zeurende voetpijn. Ineens... op de twee grote schermen.... een aftelklok... 59....45...32 ik voelde de spanning van het hele volk doorheen mijn hele lichaam. Ik vergat mijn voetpijn en begon zelf mee af te tellen... 12 het was bijna zover... 10..9..8..7..6..5..4..3..2..1....Het enorme doek viel als water naar beneden. Het gloednieuwe 'Ramm4' ging van start, zanger Till Lindemann kwam al tapdansend in een spierwit pak het podium op, terwijl de gitaristen hun uiterste best uit de snaren leken te halen. Kippenvel.

Ik ging al vaak naar concerten en heb zelfs al enkele festivals gedaan maar niets kon ik vergelijken met wat ik hier heb gezien. Niet alleen veranderde Till elk liedje van outfit maar we kregen er ook een vuurspektakel bij! Tijdens een van de liedjes had de gestoorde frontman een bommengordel om die hij liet ontploffen. Dat hij bloedde aan zijn gezicht kon hem niets schelen, hij haalde het beste uit zichzelf. Na een kort eerbetoon aan Prince door de gitarist, begon 'Links 2-3-4' iedereen stampte mee in militaire pas, het gedreun kon je kilometers verder waarschijnlijk nog horen. Daarna werden er vuurpijlen afgeschoten over het euforische publiek. Toen Lindemann begon met 'Du riechst so gut' wisten we allemaal dat hij loog, toch genoot iedereen ervan. Misschien ik nog wel het meest & die zeurende voetpijn... die was ik helemaal vergeten. Als laatste sloot Rammstein af met Till gehuldigd in mega grote vleugels die 'Engel' zong. 

Doordat ik niet wist wat ik moest verwachten werd ik uit mijn sokken geblazen. Dit is met enorme voorsprong de beste show die ik al ooit gezien heb en ik raad het iedereen zeker aan! Stiekem hoop ik hem toch nog eens opnieuw te mogen beschouwen zodat ik kan meebrullen met al de songteksten, die ik stiekem oefen als ik onder de douche sta.

Conclusie: Rock Werchter: geweldig festival Rammstein: een ervaring om nooit te vergeten en ze hebben er een grote fan bij!       Xoxo

26/07/2016 20u33

Ik ben mijn hele leven al een grote verjaardags-freak geweest. Maanden op voorhand begon ik met feestjes plannen. Hints uit te delen over de verrassingen die ik wel zag zitten, elke kalender, agenda, of gsm die ik tegenkwam waren niet veilig. 28 Juni stond er overal zeker in.

Alleen dit jaar leken mijn vrienden meer uit te kijken naar mijn verjaardag dan ik. Ik was dit jaar helemaal niet in de mood. Toch plande ik een feestje thuis met hapjes en drankjes, waarna de taxi ons oppikte en ons dropte aan de Versuz, voor een stevige portie Monnight.

Maar mijn vrienden zouden mijn vrienden niet zijn als ze me niet zouden verrassen. Ze zorgden wel dat ik er zin in kreeg. & hier moeten ze een prijs voor krijgen! Niet alleen kreeg ik een piemeltaart van mijn beste neef ever! Ook kreeg ik het grootse pakje ooit.. de bartenderbox van SipsnSoda met een mega expensive fles vodka van Ciroc. Van mijn beste vriendin kreeg ik een album met onze allermooiste -kuchkuch- foto's en van mijn wederhelft kreeg ik een tiararing van Pandora.

In de Versuz kreeg mijn feestje een spetterend einde, iedereen tegen de grond. Dat betekent alleen maar dat het niet beter kon.

Bedankt voor mijn leuke dag, ik voelde me erg geliefd, meer kon ik niet wensen! Jullie zijn geweldig! ♥♥♥

(Méér foto's in het tabblad Mijn foto's)

30/06/2016  0u10

Zoals de meeste wel al gezien & gelezen zullen hebben hou ik erg van eten. Niet alleen van het opeten maar ook van het koken. Daarom heb ik samen met mijn mama een instagram-pagina gemaakt. Hier kan je al onze kookkunsten bewonderen! 

Van zelfgemaakte eclairs tot een heerlijke pasta vongole. Neem zeker eens een kijkje! Recept nodig? Vraag gerust! 

&&&& last but not least! Niemand minder dan Sven Ornelis is niet alleen een follower maar ook een trouwe liker!

Instagram: Foodideas_ OF klik op het instagram logo in het tabblad 'vind mij! '

20/06/2016 10u38

 A new master is made

Part 2

Vandaag kreeg ik dan eindelijk het verlossende berichtje: 'ik ben geslaagd!' Het was zo een grote opluchting dat het me tranen bezorgde.  In part 1 vertelde ik al hoeveel werk er bij een masteropleiding kwam kijken. Het geeft dan ook een zeer goed gevoel als je ziet dat al de moeite die hij erin heeft gestoken beloond wordt. Proficiat lieve schat, ik ben zo trots! ♥

Al van kinds af aan ben ik een echte boekennerd. Ik raakte helemaal verslaafd aan het vierde boek van Harry Potter - De vuurbeker. Hierna las ik alle beschikbare boeken in een recordtempo uit. Dan was het wachten op de volgende boeken die zouden verschijnen. Toen het eindelijk zo ver was ging ik zelf naar de nachtverkoop. Om 24u deed de Standaard Boekhandel de winkel open en daar kon ik mijn gereserveerd en op voorhand betaalde boek in mijn armen sluiten. Niemand zou in de weg staan tussen mij en mijn Harry Potter boeken.

Ik sloot deze boeken niet alleen in mijn armen maar ook in mijn hart, waar ze nu nog steeds zijn. 

Op 4 Juli trek ook ik naar Brussel voor de Harry Potter expo. Ik ben er zo erg door in de ban dat ik mijn vriend optrommelde voor de ticketverkoop, omdat ik zelf niet kon. Op een dag in februari om 8u 's morgens moest hij opstaan. Hij moest en zou onze tickets bemachtigen als de verkoop begon. -Stel u voor: uitverkocht. Mijn grootste nachtmerrie- 

Maar nu even terug naar mijn titel... Mama's grootste ergernis is het rondslingeren van mijn boeken. Ze vindt ze overal: in mijn slaapkamer op plankjes en boordjes, in kastjes, op mijn nachttafeltje, in mijn kleerkast, in elke handtas die ik gebruik, in de auto, in mijn bed, naast het bad,... I'm obsessed $

want na Harry Potter kon ik niet meer stoppen en breidde mijn collectie uit... Hiernaast een blik op een stukje van mijn collectie.

Mijn lieveling schrijfser is dan ook J.K. Rowling. Mijn favoriete Belgische schrijver is Dirk Bracke, elk jaar lees ik 'Het uur nul'. En hoewel ik het einde weet, het bezorgt me altijd opnieuw kippenvel met de nodige tranen....

15/06/2016 16u56

  De Tsje van Tsjaikovski

Twee zussen, twee vrienden, een noodlottige afloop..  

Eugen Onegin, Tsjaikovski

Ik weet dat de meeste van jullie zullen denken: really?! opera?! Tussen die paarse permanenten gaan zitten?!

Ik had ook nooit gedacht dat ik elk jaar opnieuw zou uitkijken naar de zomeropera in Alden Biesen sinds mijn tante me 5 jaar geleden voor de eerste keer meenam.

Niet voor de meest zware opera die je op tv vaak ziet. Maar voor een mooi theaterstuk met geweldige zang. Een prachtig décor en daarna kan je genieten van een aperitief met een heerlijk hapje.

Dit jaar was het de beurt aan 'Eugen Onegin' door Tsjaikovski.                                                   9/6/2016 9u02

Graag wil ik jullie kennis laten maken met mijn persoonlijke heldin!

Dit is mijn 'sister from another mister', mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriendin, en zoals hierboven al vermeld mijn persoonlijke heldin.

Om een lang verhaal kort te maken: jarenlang werd ik gepest. Op school was ik de eenzaat, niemand wou bevriend worden met iemand die gepest werd. Waarschijnlijk te bang om daarna zelf gepest te worden. begrijpelijk!

In de bus werd ik uitgescholden: ' Hey dikke! Jij kan nog geen ring dragen, ofja toch, een maagring'. Iedereen lachtte. Het waren helse busritjes, die ik probeerde te vermijden door na school een uur te wachten op de volgende bus naar huis. Ik leerde de lessenroosters vanbuiten van mijn 'pesters' zodat ik ze op de gang niet zou tegen moeten komen. Dit zijn slechts kleine voorbeeldjes van de kilometers lange lijst waarmee ik jullie medelijden niet ga mee opwekken.

Na twee vreselijke schooljaren in het middelbaar was mijn zelfvertrouwen zo gekelderd dat ik alleen nog graag op mijn kamer zat. Ik kwam alleen naar buiten als mijn neven en nicht me kwamen smeken om eens uit mijn donkere kamer te komen. -Gelukkig heb ik een familie die me heel erg graag ziet, ons bloed is dik-. Ik voelde me vies, lelijk, dik, ik vond niet dat ik het waard was om te leven. Mijn neef zag hoe diep ik geraakt was en nam een beslissing. Hij ging me helpen. Hij veranderde van school in een andere stad en verplichtte me mee te gaan. Dat deed ik... Hoeveel slechter zou het kunnen worden?

Eens in mijne nieuwe klas zakte de moed me in de schoenen. Er kwam een drukke verschijning binnen: krullend haar, kort zwart shortje met gouden strepen, een Hello Kitty riem en een grote ketting. 'Hallo bitches!' Ik kroop bijna onder de bank om me onzichtbaar te maken. Ik had mezelf al overtuigd dat zij ook zo'n 'pester' was. Maar om de één of andere reden en op een moment dat we beide niet meer weten werd zij mijn beste vriendin.

Als er op school ook maar iemand was die verkeerd keek naar me kreeg je ervan langs. Ze brak de muren rondom me af. Ze nam me mee naar de stad, de cinema, kledingwinkels, maar het ergste....

Ze nam me mee op de bus!

Maar al die angst voor de bus was niet nodig, toen ze op de overvolle bus stapte, gebeurde er iets waar ik zelfs niet over durfde dromen. Alle studenten van onze school gingen opzij. - Net zoals Mozes de zee scheidde - Ik kon mijn ogen niet geloven, we liepen precies door een erehaag van studenten helemaal naar de achterkant van de bus waar ze de lange bank vrijhielden voor haar.

Stilletjes aan kreeg ik meer en meer vertrouwen en maakte ze me tot de persoon wie ik nu ben. Om ze te bedanken voor al haar steun en de bouwstenen die ik kreeg om aan mijn zelfvertrouwen te werken had ik besloten om mijn verhaal te delen met al de Flair lezers.

& Net daarom wou ik jullie medelijden niet opwekken met meer voorbeelden van lelijke, harde dingen die kinderen tegen elkaar zeggen. Ik ben nu een zelfstandige, sociale vrouw geworden met veel zelfvertrouwen.

Helaas heb ik er geen kort verhaal van kunnen maken....Excuse me, peace out!

7/06/2016 1u18